Perrera
Hoxe vou falar de cans e pelo ao mesmo tempo. Non son temas dispares, abofé, polo menos para os que compartimos a vida cun cadelo. Que levante a man o que se libra de ir tapizado de peleiros cada vez que sae á rúa.
Mais falemos de lingua. Na miña casa desde cativo escoitei a palabra perrera como forma propia de falar do floco de cabelo que cae sobre a testa. Miña nai, que é peiteadora, usou ese termo toda a vida pero tamén llelo escoitei a persoas máis vellas.
O caso é que perrera é un misterio lingüístico. Non existe nin en castelán nin en portugués. Os entendidos consideran que pode proceder do francés (pola raíz perr-, presente en perruca) aínda que nesa lingua non hai un termo similar. A terminación -era rénxelles aos lingüístas e defenden a adaptación desta palabra ao galego coa forma perreira. Mais a día de hoxe, o VOLG non recoñece nin perreira nin perrera.
Persoalmente, considero que debería aceptarse perrera (tamén outras formas exóticas, caso de pavero, pavera). Unha lingua ten centos de excepcións e existen casos nos que a etimoloxía impide que determinadas palabras aparentemente de orixe foránea se adapten ao galego. Dicimos calquera, primavera e sincera e non sinceira, primaveira e calqueira. Por que non perrera, pronunciada con e aberto? No fondo estamos potenciando unha palabra senlleira, única no seu contorno e con ben anos de experiencia entre nós.
Ti que opinas?
Dúbidas do galego 
Pingback: Canceira « Dúbidas do galego
Eu, na miña casa, as “perreras” dos cans, en realidade, pódenselle chamar gaiolas, xa que iso é o que son. Así que creo que, dependo de como sexa, poderíase traducir como gaiola, caseta…
Perruca (que se supón que ven de Pelo), desde que a oíra por primeira vez, écheme tan misteriosa como perrera, aunque esta si que me resulta moito máis familiar, tamén.
meu pai di perrera tamén. “vouche face-la perrera”, dicían cando nos cortaba o pelo sendo rapaces.
Que me encanta a palabra perrera, típica de Ferrol, como tamén pavera. Nós usámolas e punto.
Eu acho que as duas palavras são galegas. Passaram ao castrapo que se falava quando eu era pequeno e que hoje é já uma curiosidade quase arqueológica, pois o castelhano invadiu todo. Mas com a desaparição do castrapo também morrem perrera e pavero no castelhano. Agora só ouço essas palavras no galego, algo quererá dizer.