Exquisito e esquisito

O dicionario da Real Academia Española define o adxectivo exquisito/a así: “De singular y extraordinaria calidad, primor o gusto en su especie”.

O dicionario da Real Academia Galega defíneo así: “1. De sabor fino e delicado, agradable ao gusto (apetitoso, delicioso, suculento). 2. De gran finura e delicadeza, que causa boa impresión (refinado)”.

Pola súa parte, di o Estraviz (coa grafía de esquisito/a): 1. Achado con dificultade ou raramente. 2. Delicado. Raro. 3. Elegante. 4. Extravagante. Maníaco, excéntrico.

En portugués non existe exquisito, senón esquisito. O Priberam define o adxectivo deste modo: “1. [Pouco usado] Que tem requinte, muita qualidade ou que é bem acabado (ex.: esquisita elegância). 2. [Pouco usado] Que não se encontra com facilidade. 3. Que se destaca da maioria; que não é vulgar. 4. Que desperta estranheza ou que é difícil de explicar (ex.: ouviu uns sons esquisitos; sensação esquisita). 5. Que tem aparência estranha ou desagradável (ex.: animal esquisito). 6. Que é difícil de satisfazer ou que tem caprichos (ex.: ele é muito esquisito com a comida).

Como vemos, é unha palabra que reúne bastantes significados. No latín, exquisitu definía algo refinado, e é lóxico que ese sentido permaneza na lingua culta, pero na lingua popular galega gañou outros, especialmente o da sexta acepción do Priberam: caprichoso, difícil de satisfacer. Así o recolleu Elixio Rivas (grafado esquisito) no seu glosario Frampas (2001): escollido (irónico); é dicir, alguén que vai de refinado, mais na realidade é outra cousa. Unha sorte de forma enxebre para snob ou para o castelán remilgado.

Coido que no galego deberiamos diferenciar exquisito/a de esquisito/a. O sentido latino e castelán poden manterse coa forma culta e o sentido vivo no galego oral desenvolverse na forma evolucionada. Así poderiamos dicir: “Fuán de Tal é tan esquisito que é quen de requicharlle o fociño ao prato máis exquisito”.

Single Post Navigation

← Entrada anterior