Hedionda
É este un adxectivo que seguro que aparece na saga de Canción de xeo e lume, de George R. R. Martin. Eu recoñezo que nin lin nin penso eses libros pero si sigo con degoiro a versión televisiva e talvez xa aparecera nalgunha secuencia.
O caso é que hedionda é unha palabra que me serve para subliñar que entre portugués e galego pode darse o famoso fenómeno dos falsos amigos lingüísticos. Explícome: hediondo úsase en portugués. Significa repugnante, moi feo, sórdido, noxento. Que exista en portugués deulle pé a un amigo meu a pensar que en galego tamén é correcto. Pois non.
Hediondo chegou ao portugués desde o castelán. Hai que lembrar que alén das obvias influencias culturais desde a Idade Media entre territorios colindantes, o reino do sur estivo controlado directamente polo Imperio español desde finais do século XVI até mediados do século XVII, anos cruciais na fixación da cultura escrita. De seguro foi nese período cando o castelán hediondo, que significa, na súa primeira acepción, que despide mal olor, se coou na lingua portuguesa seguramente por mor dos seus outros significados: sucio, obsceno, molesto…
O galego non precisa da palabra hedionda. A orixe etimolóxica do adxectivo é o latín foetibundus/da, é dicir, en galego da rúa: fedorenta. Recordemos que fedor é unha palabra desas que teñen un significado ben diáfano e non fai falta dicir que algo é moi fedorento. Ben, si hai unha excepción. Se nos referimos á Celulosa de Pontevedra podemos poñerlle os moi e máis que queiramos, a ver se a tiran de alí.
Dúbidas do galego 